niedziela, 22 marca 2015

historia pewnego pałacu...

Obiecałam w poprzednim wpisie, że opowiem Wam, dlaczego mój sobotni plan nie został w pełni zrealizowany...
Otóż zatrzymałam się przy pewnym pałacu. Brama była zamknięta, ale furtki nie było wcale, więc jak zazwyczaj weszłam na teren parku. I cóż zobaczyłam? Przepiękny pałac z okrągłą wieżą na jednym z narożników. Przez okna jednego z pokoi przeświecało akurat słońce i wyglądało to zjawiskowo.

 
Chodzę dookoła, podziwiam i oglądam, a tu spośród krzaków wychodzi starszy pan. Mówię dzień dobry, pan zagaduje. I tak, od słowa do słowa, okazuje się, że pan Stanisław jest właścicielem majątku!
Więc na kilku słowach się nie skończyło, pan Stanisław oprowadza mnie po ogrodzie, pokazuje trzy drzewa orzechowe, które jego rodzice zasadzili, gdy rodziły im się dzieci. Były cztery, ale jedno zostało wycięte za komuny, gdy zbudowano nową hydrofornię (podczas, gdy starą zniszczono). Pokazuje starą spiżarnię, zbudowaną z cegieł robionych na wzór angielski (większych niż nasze współczesne), w której dwumetrowy człowiek może spokojnie stać wyprostowany.
Pokazuje ogród, gdzie za komuny powycinano wiele drzew, by posadzić świerki. Niektóre z tych starych drzew, które ocalały, chylą się już ku ziemi. W kilka uderzyły pioruny. No ale żal je likwidować. Obok jest i staw, a raczej to, co z niego zostało. Staw był kiedyś głęboki na sześć metrów i pływały sobie w nim nawet karpie (na wigilię były jak znalazł). Aż tu za komuny, gdy w odwiedziny przyjechał Gierek, staw zasypano do półtora metra i teraz trzeba by go pogłębić i porządnie oczyścić.
A jak powstał staw? Otóż w jego pobliżu jest pagórek... który chowa grobowiec dziadków Rzewuskich. Żona pana Rzewuskiego (który miał chodowlę arabów), po jego śmierci usypała pagórek, żeby jakoś go ładnie w park wkomponować (grobowiec znaczy, nie pana Rzewuskiego, choć jego pośrednio też ;) ). Tak powstał staw.
Pan Stanisław chciał być lotnikeim, skończył nawet szkołę, ale nigdy nie udało mu się polecieć... Komunistyczna rzeczywistość skierowała go w zamian na Śląsk, gdzie pracował w kopalni. Był też na emigracji, wiele podróżował (Chiny, Tunezja, Kazachstan, żeby wyemienić tylko kilka). O dawnych czasach i osobistych losach nie chce za bardzo mówić, widać, że niekoniecznie są to dobre wspomnienia...

 
W końcu pan Stanisław zaprasza do pałacu. Za czasów komuny był tu hotel, wielkie reprezentacyjne pokoje zostały podzielone na wiele mniejszych, na górze pobudowano łazienki. Na dole był pokój do przyjmowania gości i sala balowa i pokój myśliwski i najpiękniej ozdobiony pokój z kominkiem z indyjskiego marmuru.
Dziś po tych wspaniałościach została pustka, gołe ściany i betonowe podłogi, ale gdy tylko przyknęłam na chwilę oczy, potrafiłam sobie wyobrazić to dawne życie. Polowania, tańce, flirty... Ech...
Pan Stanisław jest rozgoryczony stanem, w jakim komuna pozostawiła po sobie majątek... I wcale się nie dziwię, z pałacu zostały właściwie tylko mury, bo resztę rozkradziono. I żeby doprowadzić go do jako takiego stanu, potrzeba by małej fortuny... Więc pan Stanisław żyje bardzo skromnie, własnymi siłami porządkuje ogród, sadzi nowe drzewka i próbuje ochronić to, co jeszcze z jego rodzinnego domu zostało... A nie jest to łatwe, gdy sąsiedzi przychodzą i próbują zwędzić cokolwiek, a to parapety, a to kosiarkę, a to rozebrać na cegły kolejne kawałki muru chroniącego posiadłość, z którego została już tylko niewielka część...
Kurcze felek, dlaczego tak często wstyd mi za innych ludzi?! Pałaców w takim i gorszym stanie widziałam już wiele...
Pogawędkę kończymy na górze, na słonecznym tarasie, na który wychodzi pokój śniadaniowy, zajadając czekoladki. Pan Stanisław mówi, że pałac jest na sprzedaż... Pytam, czy mu nie żal, bo to przecież jego rodzinny dom. Mówi, że mieszkanie ma na Śląsku, że chciałby jeszcze podróżować. Ale mina mówi sama za siebie, że żal, to przecież oczywiste... Cóż, życie nie jest łatwe...


Na koniec jeszcze wchodzimy na wieżę, która niegdyś służyła do obserwacji pól. Dziś już pól za bardzo nie widać przez drzewa, które tak wysoko urosły. W wieży było też miejsce dla orkiestry, która przygrywała podczas bali do tańca. Akustyka jest super. Na górze jest jeszcze jeden pokój, w którym orkiestra mogła odpocząć. A z wieży można wyjść na dach, świeżo pokryty papą.
Przed pałacem rosną cisy i są resztki dawnej fontanny... I biega piękny czarny kot.
W sumie spędziłam w pałacu chyba ze cztery godziny. Warto było, żeby usłyszeć te wszystkie opowieści! Takie chwile bardzo sobie cenię, ludzi, których spotykam przypadkiem, a którzy snują opowieści... I wiem, że zapamiętam je na długo, tak jak starszego pana zawiadowcę z pewnej nieczynnej juz stacji kolejowej, który wbrew wszystkim i wszystkiemu mówił, że jest szczęśliwy :)
I po to też ten post. Żeby ocalić takie chwile od zapomnienia...

sobota, 21 marca 2015

powitanie wiosny

Pierwszy dzień wiosny powitał mnie (tak, jak wiele ostatnich dni) słonkiem, więc postanowiłam wyruszyć na pierwszą tej wiosny (i w tym roku też) wycieczkę po Wielkopolsce.
Plan był konkretny i dość rozbudowany, a dlaczego nie udało się go zrealizować, dowiecie się z następnego postu.
Na początek po drodze trafiłam na drewniany kościółek Świętego Marcina w Pawłowie. Kościół został zbudowany w 1762 roku, a ufundowany przez kapitułę gnieźnieńską i kantora gnieźnieńskiego Krzysztofa Hilarego Szembeka.


Później, też po drodze było Żydowo. Stoi tam dwór. Z przykrością to piszę, ale jest to jeden z najmniej ładnych dworków i pałaców jakie widziałam. Jest wręcz brzydki i dawną siedzibę szlachty ledwie przypomina.
Dwór był wielokrotnie rozbudowywany i przechodził z rąk do rąk, czy to sprzedawany czy to darowany kilkukrotnie żonom ;) Ostatnimi właścicielami byli Chmielniccy, a obecnie ma tu siedzibę Gospodarstwo Rolno-Hodowlane.


Pod wieczór pojechałam jeszcze do Niechanowa. Stoi tam spory osiemnastowieczny pałac, w otoczeniu dwóch okazałych oficyn.
W pałacu mieści się obecnie gimnazjum i OHP.


W pobliżu jest też piękny kościół pod wezwaniem św. Jakuba, częściowo drewniany. Początkowo był cały drewniany, murowaną część dobudowano na początku dwudziestegi wieku.


Niedaleko stąd jest też miejscowość Drachowo, w której kiedyś żył smok. Taki prawdziwy, trzygłowy, który porywał bydło, ale ludźmi też nie pogardził. No przecież jeść coś musiał ;) Pokonany został sposobem, a jakże, typowo polskim, podawano mu na kolację owieczkę i butelkę wódki, która tak mu zasmakowała, że umarł, biedak, z przepicia ;)
Kołaczkowo odwiedziłam dość późno, gdy już zaszło słonko. Szkoda wielka, że brama była zamknięta i nie udało mi się wejść do środka, bo pałac jest piękny!
Według Marcina Libickiego pałac reprezentuje architekturę wzorowaną na przekazach bajkowych. I takie właśnie było moje wrażenie.


Naprzeciwko pałacu jest stara, zabytkowa gorzelnia.


czwartek, 15 stycznia 2015

Grabianowo

W pobliżu Manieczek jest Grabianowo. Dworzec kolejowy jest też tuż przy drodze, przegapić się go nie da.

 
A nieco dalej, schowany, stoi sobie dwór z dziewiętnastego wieku. Nie jest on dostępny, bo, wraz z parkiem, jest własnością prywantną, a fotki można zrobić tylko przez płot lub wysoki mur.


O samym dworze nie napiszę, bo ciężko znaleźć jakiekolwiek informacje na jego temat.

 

poniedziałek, 12 stycznia 2015

Manieczki

Do Manieczek zajechałam dość późno. Jak zwykle zresztą, bo ilekroć mi tam po drodze to albo nie ma czasu albo pogody albo robi się już ciemno ;)

 
Manieczki Poznaniakom i nie tylko znane są z imprezy. Imprezy już nie ma, ale wciąż stoi tam dwór Wybickiego. Właściwie po dworze generała nie pozostał już ślad, bo spalił się on kilka lat po jego śmierci. W zamian, w dziewiętnastym wieku rodzina Grodzickich wybudowała nowy dwór.

 
Muzeum Wybickiego, które było tu jeszcze niedawno, zostało zamknięte, a obecnie dwór jest własnością prywatną. Na szczęście na razie nie ma problemu, aby wejść do parku. W parku można znaleźć kaplicę, którą ufundował Wybicki, a także dwie ścięte kolumny, które postawił dawny właściciel Kołaczkowski, na pamiątkę pojedynku dwóch jego synów. Obaj zginęli - okropne


W Manieczkach jest też piękny stary dworzec kolejowy. Fotka może niezbyt udana, bo bylo pod słońce, ale dworzec super.

sobota, 10 stycznia 2015

toruńskie uliczki i kamienice

Tylko godzinny spacer, a ile zdjęć! ;)
Na początek widoki na Rynek Staromiejski z góry, z jednej a kamienic. A jako, że był to Nowy Rok, więc stoi jeszcze scena.


Ratusz. Na tą wieżę można normalnie wejść, szkoda tylko, że nie w Nowy Rok ;)


A tu już z bardziej ‘przyziemnej’ perspektywy


I Rynek Staromiejski też bardziej przyziemnie, ale nie mniej pięknie :)



Ulica Szeroka




Boczne ulice też są ładne i szerokie.


A na kolorowe kamienice można gapić się i gapić, tak samo za każdym razem.


Po Toruniu jeżdżą jednowagonowe tramwaje


A jak Toruń, to koniecznie toruńskie peirniki :) Ten domek akurat zrobiony jest w większej części z karmelu i zachwyca nie tylko dzieci :)


No i jeszcze Filuś


który czeka na Filutka.


Pamiętacie Filutka? Ja pamiętam doskonale, ostatnia strona Przekroju interesowała mnie zawsze najbardziej ;)
Trudno było wybrać tylko niektóre fotki, więcej do obejrzenia jest tu :)

wtorek, 6 stycznia 2015

wokół Torunia

W Toruniu byłam juz nie raz i bardzo to miasto lubię. Ale tak dla odmiany, jak już tam byłam, postanowiłam wybrać się na wycieczkę na północ. Wyjechaliśmy dopiero koło południa, więc czasu do zmroku nie było zbyt wiele, ale coś tam udało się zobaczyć.
Na początek dwór w Różankowie, znaleziony zresztą całkiem przypadkowo :)


Zbudowany w 1900 roku dla Gustava von Weinschenek, dawniej znany jako Schloss Rosenberg. Wygląda, jakby do niedawna był użytkowany, ale dziś stoi pusty.



W Piwnicach jest obserwatorium, do którego od dawna się już wybieram i jakoś wybrać się nie mogę ;) A są tam dwa radioteleskopy! Pamiętam doskonale, gdy zobaczyłam ten większy po raz pierwszy i jak się cieszyłam, że nie tylko na filmach mogę taki zobaczyć :)



W Lulkowie jest pałac…


Pałac jest z XIX wieku, miał kilku niemieckich właścicieli, a po wojnie była w nim do niedawna szkoła. Dawną salę balową przekształcono w kaplicę, która działa do dziś.


Inne ciekawostki też można w Lulkowie znaleźć :)


Na północ od Torunia zaczyna się kraina zamków krzyżackich. Jeden z nich udało się odwiedzić. Znajduje się w miejscowości o nazwie Zamek Bierzgłowski. Nie jest może zbyt duży, no ale jest. Zbudowany na planie kwadratu, w środku ma pusty dziedziniec i grube mury dookoła.


Jako, że jego początki sięgają XIII wieku, to i historię ma długą i ciekawą. Bitew widział sporo, przez krótki czas był w rękach Polaków, wracając do Krzyżaków po podpisaniu pokoju toruńskiego w 1411 roku.  Wtedy nie miał już takiego znaczenia, pobliże i rozwój Torunia zabrały mu rangę. Nie ominęły go także pożary, które zniszczyły go dość mocno.


Dopiero w XIX wieku odbudował go prywatny właściciel. Przed drugą wojną Kuria Biskupia Diecezji Chełmińskiej otwarła w zamku dom rekolekcyjny, który mieści się tu do dziś. I nadal trwają tu prace budowlane.


Wjazdu do zamku broni piękna brama



Kawałek dalej jest też stary ciekawy dworzec kolejowy.
Dworzec już nie działa, nie ma już nawet torów, bo w zamian zbudowano ścieżkę rowerową :) Widziałam takie ścieżki na Bornholmie, w Polsce jeszcze nie. Brawo za pomysł!


I na koniec (ciemno już się robiło) jeszcze Bierzgłowo, gdzie znaleźć można ładnie odnowiony Koźlak


i jeden z najstarszych na Ziemii Chełmińskiej kamiennych kościółków (zbudowany z kamieni polnych). Jego historia sięga początku XIV wieku.